Hoe ik coach ben geworden heeft veel te maken met gebeurtenissen uit mijn verleden. Ook door mijn persoonlijkheid uiteraard, want ik was altijd al geïnteresseerd in mensen en wilde hen, en in eerste instantie ook mezelf, graag beter leren begrijpen. Ik heb in mijn leven veel geworsteld. Met mezelf en mijn omgeving. Ik zat vast in patronen en wilde eruit. Dus ging ik me persoonlijk ontwikkelen. Autodidact.

Trauma
Op 14 jarige leeftijd raakte ik getraumatiseerd: mijn vader kwam door een ongeluk (met zijn deltavlieger) in een rolstoel terecht met een dwarslaesie. Mijn eerst zo veilige en onbezorgde wereld lag opeens ondersteboven en werd voor mij onveilig en vooral vol met zorgen.
Hoe trauma doorwerkt in ieders systeem is heel persoonlijk. Ik heb er lang veel last van gehad. Faalangst, onzekerheid, het verlamde me.
Mijn vader kon niet meer lopen. En ik kon niet meer 'normaal' denken.

"Als ik mezelf al niet begrijp, hoe moet een ander mij dan begrijpen..."
Vanaf dat moment ervaarde ik mijn wereld meer als toeschouwer dan dat ik er zelf aan deelnam. Ik observeerde niet alleen de wereld om mij heen, maar ook mijzelf. Super zelfbewust. De kat uit de boom kijken deed ik sowieso al. Ik was me ook zeer bewust van mijn gedrag en was enorm kritisch op mezelf. Ik had, onbewust, een ideaalbeeld van hoe ik eigenlijk zou moeten zijn, hoe het hoorde en wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Tegelijkertijd had ik vaak juist geen idee hóe ik me moest gedragen. Hoe verhield ik me tot anderen, hoe pas ik er tussen, hoe hoor ik er ook bij. De lat lag onbewust enórm hoog.. De combinatie van slim en gevoelig zijn en er niet mee uit de voeten kunnen veroorzaakte dagelijks een staat van verwarring en stemmingswisselingen. Ik kwam er zelf niet uit, maar durfde toen ook geen hulp te vragen. "Als ik mezelf al niet begrijp, hoe moet een ander mij dan begrijpen..."

Ik kon uit het raam kijken en denken ‘Hoe doen die mensen dat, onbezorgd over straat lopen?’…

In m'n kracht staan?
Toen ik een jaar of 18 was begon ik met een cursus ‘Sta in je kracht’. Ik kreeg een glimp van wat ‘zou kunnen zijn’.
Dat gevoel binnenin vertelde mij dat ik het ook waanzinnig interessant vond wat er allemaal bij mij en de anderen in de cursus gebeurde.. Maar dat was vast niet voor mij bestemd… ik was immers onzeker, faalangstig... 

Moeder worden
Op mijn 28e werd ik moeder en ik vond het in eerste instantie verschrikkelijk! Hop, ook nog een postnatale depressie. Ik hield van mijn dochter, maar ik had geen idee wat ik precies moest doen, had weinig referentiemateriaal, maar toch ontdekte ik dat ik vrij snel leerde door het vooral maar te gaan doen, bij anderen een beetje af te kijken en dingen uit te proberen. Mijn dochter was ook een prima spiegel voor me, waardoor ik in snel tempo mezelf behoorlijk goed leerde kennen. Confronterend, maar zeer waardevol. Ik wilde meer concreet aan de slag…

Vaak vallen... en weer opgestaan
Met 29 jaar startte ik met het volgen van een NLP opleiding die de aanzet was voor nog minstens 7 opleidingen en talloze workshops en cursussen in de richting van coaching en training. Ik ging als begeleider aan de slag om andere studenten te helpen in hun persoonlijke ontwikkeling en inmiddels heb ik ook heel happy als NLP trainer voor de groep gestaan en geef ik trainingen in Voice Dialogue! Mijn hooggevoeligheid, intuïtie en intelligentie kwamen en komen me eindelijk goed van pas! Ik voel me nu in mijn element. Het gevoel dat je helemaal op je plek bent, precies doet waar je goed in bent en er heel blij van wordt.. Ik ontwikkelde, ben vaak gevallen en weer opgestaan… Ondertussen was ik nog steeds wel heel kritisch en perfectionistisch..

Ik wil blijven groeien, beter worden in wat ik kan
Ik bleef mij bewust van de oeverloze kritiek die ik dag in dag uit over mezelf heen stortte. Het dreef me vooruit, maar hield me ook tegen. Ik ervaarde ‘stemmen’ in mij die elkaar tegen leken te spreken, er waren innerlijke conflicten en vaak was de criticus hierbij betrokken. Door goed te luisteren kreeg ik beetje bij beetje grip op die kritische stem. Voice Dialogue heeft hierin wezenlijke verandering gebracht. Ik heb inmiddels een prima relatie met mijn interne criticus en perfectionist ontwikkeld. Ik wil blijven groeien, beter worden in mijn vak. Dan zijn die twee stemmen heel behulpzaam! Ze vormen nu een aanvulling op mijn zijn, mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld en het bereiken van mijn doelen en dromen. Het grote verschil nu is dat ik geloof in mezelf. Ik heb ze geaccepteerd als mijn delen, belangrijke delen, en zet ze graag in als kwaliteiten in mijn werk als coach, begeleider en trainer.

Doen wie ik ben
Het gaat er niet om dat mijn leven perfect is (al kan ik dat op momenten nog wel eens willen ;-)), het gaat erom dat ik telkens opnieuw ontdek wat werkt voor mij, weet wat ik kan doen om een leuk, gezellig, prettig, betekenisvol leven te creëren. En dat ik dat dan ook dóe, nadat ik het bedacht heb!

Mijn visie en missie

Ik werk op mijn eigen-wijze manier aan een wereld waarin meer en meer mensen:

- zichzelf mogen zijn: van zichzelf! (minder pleasen, aanpassen en onzeker voelen)
- patronen doorbreken in perfectionisme, zelfkritiek, twijfel
- in zichzelf geloven en goed voor zichzelf zorgen
- minder kritisch en streng zijn, meer mild en zacht
- gezonde grenzen hebben
- zichzelf durven laten zien en horen