Ze krijgt aandacht. Ze wordt gezien en aangeraakt. Dat is wat telt.

Wat vertelt jouw geschiedenis je over hoe je was als kind? Welke patronen zijn daaruit ontstaan?

De grijze haren… de rimpeltjes. De drogere huid. Ik word ouder. Maar Beertje (de poes) maalt er niet om.

Ze krijgt aandacht. Ze wordt gezien en aangeraakt. Dat is wat telt.

Het bruggetje dat ik wil maken is naar onze innerlijke kindjes die soms nog in nood verkeren en zo heel graag nog contact met je willen maken. Of, die hopen dat jij contact met hen maakt… ze ziet en aandacht geeft…

Het kind dat vroeger te horen kreeg dat ze te veel wilde, te veel was, te enthousiast was en daardoor zich kleiner maakte en in alles is aan gaan passen.

Het jonge kind dat door het overlijden van haar moeder een nieuwe stiefmama kreeg, maar daardoor haar papa niet meer veilig voor haar was: hij liet haar elk weekend alleen met haar twee oudere broers.

Het kind dat opgroeide met een gehandicapt broertje en alles altijd gericht was op het begrijpen en begrepen worden: van de ander, maar aan wie nooit gevraagd werd: “Hoe gaat het nu met jou?”

De jongen die een depressieve en getraumatiseerde moeder had naar wie niet omgekeken werd, ‘want hij was zo sterk en hielp haar altijd zo goed.’

Het meisje dat in elke zin van haar moeder de boodschap meekreeg dat ze het niet goed deed en daardoor keihard ging werken om gezien te worden.

Zo’n kindje in jou, los van jouw volwassen leeftijd nu, zal dankbaar zijn als jij er contact mee maakt of wilt leren maken. Dan kan het de last van vroeger, die het vaak nog steeds draagt van zich af laten vallen, met jouw hulp. Dan kan er geleefd worden in plaats van moeten overleven.

Ik faciliteer zo’n proces. Met veel liefde. Warmte. Soms als dat past, ook met wat humor ☺️ Het vraagt wel wat van je om zo’n proces in jezelf aan te gaan, dat is niet makkelijk… maar het brengt je van overleven naar leven. Het vergeten kind krijgt een plek in je geschiedenis. En dat brengt jou meer rust, stabiliteit en veiligheid.