Mijn vader ligt al een tijd in het ziekenhuis. Niet vanwege Corona, maar vanwege zijn gebroken heup van vorig jaar mei (!!) waar helaas een bacterie bijkwam. Inmiddels is hij de 10 operaties al voorbij en er komen er nog een aantal...
Hem zo zien raakt me Deze situatie en hem zien liggen in dat bed, omringd door pompen, slangen, apparatuur is vreselijk. Hij voelt zich belabberd, krachteloos. Heeft moeite om adem te halen. Hem zo zien raakt me. Ik wil hem ontzien, hem met rust laten, hem beter laten worden. Niet teveel aan denken De gedachte dat Corona hem te pakken krijgt is ondraaglijk. Dus zorg ik ervoor dat ik daar niet teveel aan denk en dat lukt meestal.
Maar hoe doe ik dat?... Mezelf toestaan te voelen wat ik voel Voornamelijk door mezelf zoveel en zo vaak mogelijk toe te staan alles te voelen wat ik voel. Angst. Verdriet. Paniek. Machteloosheid. Die emoties zijn van mij en ik ben degene die ze mág voelen, kán toestaan, wíl toestaan. Hoe dat vroeger ging Toen mijn vader zijn ongeluk kreeg 29 jaar terug, was mijn vermogen om daarmee om te gaan niet groot. Ik deed maar wat. Ik keek vooral om me heen en keek hoe anderen ermee omgingen. Maar wist niet hoe IK ermee om moest gaan. “Hoe moet ik ermee omgaan?” was dagelijks een gedachte die afwisselend paniek, zorgen, verdriet, frustratie, boosheid en angst opriep. Wist ik veel! Precies, ik wist gewoon nog niet veel! Ik was weer even 14 Nu, 29 jaar later, was mijn eerste reactie op zijn ziekenhuisopname vergelijkbaar met die van toen. Ik wist het weer niet en was regelmatig in paniek, in en in verdrietig. Ik was weer even dat meisje van 14 en had af en toe weer freeze momenten: het gevoel bevroren te zijn. Het maakt niet uit Tot ik erachter kwam dat ik weer datzelfde zinnetje van toen in mijn hoofd aan het herhalen was. “Hoe moet ik ermee omgaan?” Ik heb dat zinnetje veranderd in: “Het maakt niet uit hoe ik ermee omga.” Het geeft ruimte, vrijheid, lucht En ik voelde opeens veel meer ruimte, vrijheid, lucht. Als het niet uitmaakt hoe ik ermee omga, maakt het ook niet uit dat ik huilend door de ziekenhuisgang loop. En dat ik elke avond op de schouder van mijn vriend lig te snotteren. Ook dat ik niet of traag reageer op appjes, omdat ik verdrietig ben. En ik niet zo vrolijk en optimistisch ben als normaal. Niet altijd meer vraag ‘hoe is het met jou’, maar ook de ruimte neem om te vertellen hoe IK me voel. Om onder een deken even met flinke uithalen te brullen. En dit is er ook Maar ook om wél plezier te hebben. En wél te genieten van een gezellig avondje thuis. Dus even niet aan alle zorgen te denken. Grapjes maken met m’n dochter, m’n moeder, m’n zus, m’n vriend en vriendinnen. Onbewust een te hoge lat Zonder dat ik me er heel bewust van was had ik voor mezelf een heel hoge lat neergelegd met die ene vraag: hoe ga ik ermee om?! Nu het niet uitmaakt, ligt die lat eigenlijk nergens. Er is geen lat, ik hoef er niet aan te voldoen, het maakt niet uit. Wat een verademing.
Als ik nu iets voel voel ik het en hoeft het niet weg.
Ook kan ik nu emoties ‘parkeren’ en er op een later moment naar luisteren.
Het maakt niet uit hóe ik ermee omga, ik ga ermee om op MIJN manier.
Hierdoor heb ik minder onrust: emotioneel én mentaal.Mag jij ook van jezelf? Als jij je in deze periode angstig, verdrietig, paniekerig, boos, gefrustreerd voelt om wat voor reden dan ook.... kijk dan es of je dat ook mág van jezelf. ❣️Leg je lat laag als ie hoog ligt. ❣️Wees mild. Lief voor jezelf. ❣️Je zorgen maken mág. Pas als je het niet mag, creëer je onrust en waarschijnlijk nóg meer emoties. Zorg goed voor jezelf ❤️ Neem de tijd, geef jezelf ruimte, fysiek/mentaal én emotioneel. Aanbod Wil je praten over waar jij je zorgen om maakt of hoe je beter voor jezelf kunt zorgen? Je kunt via mijn online agenda een gratis intake sessie boeken.
Comentarios