Hoogbegaafd en dropout

Dropout 16 jaar: vasthouden aan pijnlijk verleden veiliger dan hopen dat het in de toekomst beter zal gaan..

Vandaag met een 16 jarige hoogbegaafde dropout in gesprek. Bijdehand, alert, heeft overal een antwoord op :) De woorden altijd, nooit, iedereen en niemand vlogen me om de oren. Het gesprek ging in eerste instantie over rust. Hij had NOOIT rust ervaren. En is er ook heilig van overtuigd dat NIEMAND dat OOIT ervaart. In eerste instantie ging ik vooral op de inhoud in, ik vertelde hem dat ik ook lang geen rust had ervaren in mijn leven, maar dat ik door veel training en oefenen nu steeds vaker en langer rust kan ervaren: in m'n hoofd, in mijn lichaam, in mijn zijn. Maar wat ik ook zei, hij geloofde er gewoon niet in. Zijn goed recht ook: wie ben ik om hem het tegendeel te bewijzen, wat voegt dat nu toe?!

En toch ging ik door. Zo stellig als hij was dat NIEMAND OOIT rust ervaart, zo stellig bleef ik herhalen dat het puur zijn heilige overtuigingen waren die ervoor zorgen dat ook NIEMAND het zal lukken hem ervan te overtuigen dat diegene wél rust ervaart. En doordenkend: dat híj ooit rust zal ervaren... Hij zet die overtuigingen als een soort filter om de wereld en gaat er vanuit dat wat hij voelt hetzelfde is bij anderen. Gaandeweg het gesprek voelde ik de energie veranderen. De richting was wat veranderd. Het ging nu over positieve feedback kunnen ontvangen, positief denken over jezelf. Hij zei dat NOOIT IEMAND positief tegen hem was geweest in zijn verleden (en als het wel positief was, dan was hij het er zelf niet mee eens, dusss...). Ik zei: "Ik vind je een leuke jongen! Of jij het wel of niet gelooft, ik vind dat. Dat is van mij." Maar.. Hij bleef herhalen: er was NOOIT IEMAND die.... Doordat ik geen centimeter meegaf in zijn heilige overtuigingen en zelfs van het tegendeel overtuigd ben en dat op hem persoonlijk speelde, kwam er een barst in zijn verdedigingsmechanisme. Zijn onderkin begon te trillen. Zijn ogen werden vochtig. Nu hield ik me stil. Het deed me beseffen dat voor hem positiviteit nog veel onveiliger voelt, dan de negativiteit van zijn onveilige verleden. Liever dat herhalen, want dat kent hij en is vertrouwd, dan het uitproberen van positief leren denken, want dan kan er weer pijn en verdriet komen: dat was immers zijn ervaring keer op keer. Hij wilde bij ons weglopen, maar mijn medebegeleider bood hem een arm om zijn schouders aan. Die hij accepteerde. Hij huilde. Als de kleine jongen die diep van binnen in hem zit en die in zijn verleden zoveel pijn en verdriet heeft ervaren. Die het destijds niet kon verwerken en dat heeft opgelost door dikke muren van stevige overtuigingen om zich heen te zetten. De manier waarop ik hem spiegelde lijkt wellicht in eerste instantie onconventioneel. Er is iets mee doorbroken, dat voelde ik. Ik doe dat spiegelen van het gedrag ook bewust, ik heb dat ook naar hem benoemd, maar wat ik op zo'n moment nog niet weet is het effect dat het heeft op deze jongen. Toen ik even later op zat te warmen bij de verwarming vroeg ik me even af: is hij nog ok met me? Was wat ik deed ok, heb ik voldoende duidelijk kunnen maken dat mijn bedoelingen goed voor hem zijn? Toen hij een uur later met gitaar in de zithoek kwam zitten en contact zocht wist ik dat het ok was. Dat hij op onbewust én bewust niveau echt gevoeld heeft dat mijn intentie naar hem zuiver en positief is geweest. Mijn medebegeleider koppelde later aan me terug dat de jongen zich in eerste instantie door mij aangevallen voelde. Maar later met de opmerking kwam dat nog nooit (😉) iemand die als vrijwilliger werkt zo in hem geïnvesteerd had... Dat terughoren doet twee dingen met me: het verwarmt mijn hart. Want ik voel de potentie van deze jongen. Wat al in hem zit en wat er nog uit zal komen als de tijd rijp is. En dat niet alleen: dat het goed is te vertrouwen op mijn gevoel. En de andere is dat ik verdriet voel. Verdriet om mijn eigen verleden, waarin ik ook zo ontzettend geworsteld heb. En om alle jongeren die nu ook met zichtbare of onzichtbare pijn en verdriet rondlopen en zich anders, alleen en onbegrepen voelen. Het wegstoppen achter dikke muren vol woorden, begrippen en overtuigingen. "Keep out" roepen ze van binnen, soms zelfs van buiten. Maar dat kan ik dus niet. Niet meer. I won't keep out. Elke keer dat het me lukt een ingang te vinden, hoe onconventioneel en spannend dat soms ook voelt, ben ik blij. Heel blij. Dat weer iemand op deze aardbol weet dat ie echt gezien, gehoord en gevoeld is. Begrepen wordt. Er mag zijn. Hij / zij het waard is om in te investeren.